Gewoon jezelf zijn!

Het is niet altijd gemakkelijk om gewoon jezelf te zijn. Althans niet voor mij. Het was een zoektocht naar mijn ware ik, vol met uitdagingen, overtuigingen en verwachtingen.

Soms betrap ik mezelf erop dat ik niet volledig doe, waar mijn hart naar verlangt. Ik geef toe aan compromissen, aan het willen voldoen aan de verwachtingen die anderen (naar mijn idee) van me hebben. Het vermijden van teleurstelling lijkt soms belangrijker dan trouw te zijn aan mezelf. De druk om anderen (vooral de mensen dichtbij) niet teleur te stellen, om aan hun verwachtingen te voldoen, is dan vaak overheersend. Op dat moment voelt het als een innerlijke strijd tussen wie ik wil zijn en wie anderen willen dat ik ben.

In mijn omgeving hoor ik vaak: "Je mag altijd jezelf zijn." Een eenvoudige zin, maar voor mij soms helemaal niet zo gemakkelijk.

Onlangs belde mijn vader in nood. Zijn telefoon had het begeven, in de wc gevallen. Echt ontzettend vervelend.  Het liefst wilde hij dat ik meteen in actie kwam. Een innerlijke strijd ontstond. Mijn natuurlijke neiging was om meteen te helpen, maar dat was niet wat werkelijk in lijn was met mijn eigen behoeften en verlangens.

Soms is er die innerlijke strijd tussen zorgen voor anderen en zorgen voor mezelf. Dit kwam geregeld voor bij mijn vader. Wanneer ik er toch voor koos om naar hem toe te gaan, voelde ik me vaak gehaast en schuldig omdat ik dan bijvoorbeeld niet mijn dochter uit school haalde. Dit was niet hoe ik mezelf wilde voelen. Terwijl ik er altijd voor hem wilde zijn, realiseerde ik me dat ik de balans moest vinden die me in staat stelt om ook voor mezelf te zorgen.

Ik heb moeten ontdekken wat ik nodig heb om plezier in het contact met mijn ouders te hebben en voldoening te halen uit de ondersteuning die ik hen bied om zodoende het niet als verplichting te ervaren. Het draait om het maken van bewuste keuzes die gebaseerd zijn op liefde, niet alleen voor anderen, maar ook voor mezelf. Ik maak ruimte om er te zijn voor mijn ouders. Ik regel dan de zaken die er te regelen zijn en dat doe ik met liefde en plezier.

Deze situaties hebben me geleerd om niet altijd beschikbaar te zijn. Wanneer ik aanwezig ben, ben ik er volledig, met liefde en aandacht, op mijn eigen manier. Dit heeft me geholpen om me minder schuldig te voelen. Ik kan zelfs extra ruimte maken voor leuke momenten, zoals het regelen van speciale uitjes die nog op zijn wensenlijst staan.

Dus…..gewoon jezelf zijn is voor mij een voortdurende reis. Soms lig ik op een doordeweekse dag in de tuin en voel ik een heerlijke rust, wetende dat ik mijn grenzen respecteer. Op andere momenten worstel ik, vragend waarom ik dingen doe die niet in lijn zijn met mijn zielsverlangens. Maar door deze bewustwording en liefdevolle keuzes, weet ik dat ik iedere dag een stapje dichter bij mijn authentieke ik kom, met liefde als mijn kompas.

Kun jij gewoon jezelf zijn bij je ouders? of probeer je degene te zijn, die je denkt dat zij willen dat je bent? Lees graag jouw unieke ervaring!! 

Liefs Marsha